Spijamy wciąż z plugawych ust palący jad, choć słodki jak miód. To skrytych marzeń smak i woń wstydliwych snów. Wypartych myśli taniec na grobie cnót. Tu skonał człowiek... a może Bóg? Pusty tron, a na nim proch pustych słów, złamanych dusz. Darów z niebios ulewny deszcz tych win już nie zmyje. Na gruzach jedności, na skraju szaleństwa, przez podział i waśń przebija nasz cień. Na gruzach jedności nienasycenie drwi. Co jeszcze winniśmy zabić w sobie? Z pękniętej klepsydry - piach! Przez dłonie złożone w chwale! I krew z drobinami szkła! Na dno, w niepamięć! Ta ostatnia spowiedź - każdy grzech tnie niczym bat - to nie żalu skryty szept, lecz otchłani butny wrzask. Nikt się nie dowie gdzie skonał człowiek. Nie pamięta już nikt gdzie skonał Bóg. To nie świat zapłonie, lecz nadziei złudna skra, że na pustym tronie znów zasiądzie w chwale Pan. Po kolana w grobie - tutaj cichnie buty wrzask. Czy o taki koniec błagaliśmy w swoich snach? ENG: Sand and Oblivion Still we sip venom from vile mouths. So scorching, yet sweet as honey. It is a taste of concealed ambitions and a smell of shameful dreams. The dance of repressed thoughts on the grave of virtues. A man died here... or was it God? Empty throne, covered in dust of shallow words and broken souls. The rain of heavenly gifts cannot wash this guilt away. Upon the ruins of unity. Upon the edge of madness. The shadow leaks through conflict and strife. On the ruins of unity. Mocking insatiability. What else should we kill within? Sand spills from the cracked hourglass through hands folded in glory! And blood mixes with broken glass! To the bottom, into the oblivion! This final confession... every sin cuts like a whip. It is not a whispering grief, but an arrogant roar from the abyss. No one will know where a man died. No one remembers where God perished. It is not the world that shall burn, but a spark of illusory hope, that the Lord shall claim this empty throne in glory. Knee-deep in a grave - this is where arrogance’s roar goes silent. Is this the end we were praying for in our dreams?

Czy rajskich owoców dar zaspokoił nasz głód? Czy z trudem zdobyty szczyt na nowo serce rozpalił? Czy pustką się sycić, czy splunąć nią w piach? Czy splunąć nią w twarz... przed lustrem, we łzach? Gdy między palcami, jak w szkle zaklęty czas, na bruk się wysypie suma wszystkich strat. Nie było mnie i nie ma. Co noc, co noc, co noc. Nie było cię i nie ma. Choć pamięć skowycze i łka. Nie było nas i nie ma. Za dnia, za dnia, za dnia. Nie ma już nic do stracenia. W garści mieni się piach. Czy splunąć w ten piach? Czy rzucić nim w twarz? Głaz z rąk się wymyka i stacza się w mrok, tym razem nie sam. Niejasnych obietnic. Niewidzialnych prawd. Wydarty z serc... uwłaczający cierń. Niejasnych obietnic. Niewidzialnych prawd. Wypruta z serc... suma wszystkich strat. Eng: The Sum of All Losses Has the gift of the fruits of paradise appeased our hunger? Has the pinnacle reached so laboriously kindled the heart anew? Should we feed on emptiness or spit it out? Or should we spit at the crying face in the mirror? As the sum of all losses falls through our fingers and it hits the ground like time frozen in glass. It never was and so it is not. Night after night. You were never here and so you are not, although the memory still wails and sobs. We were never here and so we are not. Day after day. There is nothing to lose anymore. Only grains shine in our hands. Should we spit it out or spit in their face? The boulder slips out of our grasp and falls into the darkness... but not alone. Unclear promises. Invisible truths. Their humiliating thorns have been ripped away. Unclear promises. Invisible truths. The sum of all losses has been ripped away. In Memory of Roman Kostrzewski (1960 - 2022)

Nowy dzień - nowa gra. W każdej z blizn dusza łka. Krzyż za krzyż, cierń za cierń. Kolejny mesjasz kona. Czy wystarczy łez? Czy ujrzę swoją twarz w zwierciadle płonących ciał? Czy słychać śpiew u nieba bram, gdy serce staje, a sznur łamie kark? Krew za krew to twej miłości dar. Kości chrzęst, łamanych w imię prawd, których jad wycieka z każdej z ran, gdy w imię twe brata zabija brat. Nowy dzień - stary ból. Cios za ciosem niczym puls. Krzyż za krzyż, cierń za cierń. Kolejne serce pęka. Czy wystarczy łez? Dlaczego odwracasz wzrok, gdy w oczy spojrzeć pragnę? Jest ich tak wiele i w każdym gniew goreje. I palący wstyd, jak w krtani tkwiący żar. Z łona w grób. Z prochu w proch. Biel i czerń. Król i pion. Ostatni raz - ostatnia gra. Ostatni ruch - po trupach ku niebu. Dzień za dniem - ostatni raz. Dzień za dniem - ostatnia gra. Dzień za dniem - ostatni ruch. Dzień za dniem - szach i mat. Krew za krew to twej miłości dar. Kości chrzęst, łamanych w imię prawd, których jad wycieka z każdej z ran. Gdy w imię twe brata zabija brat. Eng: Through Corpses to Heaven New day - new game. Through every scar the soul cries away. A cross for a cross, a thorn for a thorn. Another messiah dies. Are our tears enough? Will I see my face in the mirror of burning corpses? Can you hear the singing from beyond the everlit gates as heart stops and the rope breaks your neck? Blood for blood is the gift of your love. The crunch of bones, broken in the name of truths, whose venom spills from every wound as a brother kills his brother in thy name. New day - old pain. Smite after smite like a pulse. A cross for a cross, a thorn for a thorn. Another heart breaks. Are our tears enough? Why do you look away when I look into your eyes? There are so many and each one burns with wrath. And with a scorching shame like choking on embers. From the womb to the grave. Dust to dust. White and black. King and pawn. The final attempt - the final game. The final gambit - through corpses to heaven. Day after day - the final attempt. Day after day - the final game. Day after day - the final gambit. Day after day - checkmate. Blood for blood is the gift of your love. The crunch of bones, broken in the name of truths, whose venom spills from every wound as a brother kills his brother in thy name.

Kolejny huk, kolejny strzał. Kojący dźwięk duszy wygnanej z ciała. Czerwony mur, czerwony bruk. Na trupa trup, niechaj sięgną chmur! Kolejna twarz, kolejny świt. I znów się tli żagiew straconych szans. Trąd i garb i kruchych kości lament. Przywitaj świat z każdą z jego barw. Jak blady deszcz. Prosto do ran. Prosto do płuc. Spadnie popiół z nieba. Naprzód! Na świat! Dopóki jeszcze kona. To nam przyjdzie ojców pogrzebać. W otwarte rany, jak w uciech głodne łona, wtłoczymy sól wrodzonych win. Przywitaj świt. Przywitaj świat. Tam gdzie twój garb. Stanie nowy raj. Szkarłatny deszcz. Prosto do ust. Prosto do serc. Spłynie pierworodny grzech. Naprzód! Na świat! Dopóki jeszcze kona. To nam przyjdzie ojców pogrzebać. W otwarte rany, jak w uciech głodne łona, wtłoczymy sól wrodzonych win. Przez ojców grzechy do nieba bram. Przez dzieci strach ku światłu gwiazd. Bóg, człek, grzech, śmierć. Bóg i człek. Człek i grzech. Grzech i śmierć. Śmierć i...? Eng: Sins of the Fathers Another blast, another gunshot. The soothing sound of the soul banished from the flesh. Red wall, red cobblestone. Corpse upon corpse, let them reach the sky! Another face, another dawn. The torch of missed chances is smoldering once again. Leprosy, a hump and the lament of fragile bones. Greet the world and all of its colors. Like a pale rain. Straight into the wounds. Into the lungs. The ashes will fall from Heaven. Onwards! To the world! While it is still dying. We are the ones to bury the fathers. Into the wounds, opened like pleasure-thirsty wombs we shall cram the salt of inborn guilt. Greet the dawn. Greet the world. The new paradise shall arise in place of your hunch. Scarlet rain. Straight into the mouth. Straight to the hearts. Original sin shall flow in. Onwards! To the world! While it is still dying. We are the ones to bury the fathers. Into the wounds, opened like pleasure-thirsty wombs we shall cram the salt of inborn guilt. Through the sins of the fathers to the gates of Heaven. Through children’s fear to the light of the stars. God, man, sin, death. God and man. Man and sin. Sin and death. Death and...?

Tradycja hańb, ukryty żal. Spuścizna łaknienia. Wpojony wstyd, napięta smycz uciska krtań. Smolistych cieni pląs do rytmu skrywanych żądz. Sumienia zaszczute wydają swój plon. Niestraszny nam trumien szlak i martwych taniec. I z kielicha trupi jad - przymierza znak. Kto jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci kamień. Kto jest bez win, niechaj nadstawi twarz. Dziedzictwo krwi, septyczny mór - to koszt odkupienia. Stłumiony lęk, nad głową sznur - na swoją kolej czeka. Zwodniczych świateł pląs. Na scenie trup i wąż. Choć kuszący to dar, to my kusimy los, gdyż... Niestraszny nam trumien szlak i martwych taniec. I z kielicha trupi jad - przymierza znak. Kto jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci kamień. Kto jest bez win, niechaj nadstawi twarz. Pierwszy dzień, pierwszy raz. Pierwszy fałsz, wyprostowany kark. Pierwszy cień, pierwsza łza. Uroniona szczerze... spłynie w piach. Pierwszy kamień rzucę w swoją twarz. Za myśli, za słowa, zamiary i czyny. Za nierząd matek i za ojców gwałt. Krzepnący od lat cień z duszy wycieka przez pęknięcia w sercu i płynie do ust. Do pełna, do pełna, wciąż nienasyceni. W pogoni za wiarą, aż braknie nam tchu. Przemy na skraj jak dziki łów. Uderzamy w mur. Pierwszy dzień, pierwszy raz. Pierwszy fałsz, wyprostowany kark. Pierwszy cień, pierwsza łza. Uroniona szczerze... spłynie w piach. Pierwszy kamień, nawet głaz, z dumą rzucę w swoją twarz. Eng: The First Stone Traditional disgrace, hidden remorse. Heritage of craving, inbred shame. Tight leash constricts the throat. The dance of pitch-black shadows to the rhythm of unconfronted desires. Hounded consciences yield their crops. We do not fear the coffin trail nor the dance of the dead. Nor cadaveric poison from the chalice - the sign of the covenant. Let he who is without sin cast the first stone. Let he who is without guilt turn his cheek. Legacy of blood, septic plague - the price of redemption. Suppressed fear, hanging rope - awaiting its turn. The dance of deceptive lights. A corpse and a snake on the stage. As tempting as it is, it is we who tempt fate. For we do not fear the coffin trail nor the dance of the dead. Nor cadaveric poison from the chalice - the sign of the covenant. Let he who is without sin cast the first stone. Let he who is without guilt turn his cheek. The first day, the first time. The first false note and a straight neck. The first shadow, the first tear. Genuinely shed it will fade away. The first stone I cast I shall aim at my own self. For thoughts, for words, intentions and deeds. For mothers’ harlotry and fathers’ rape. Coagulating for years the shadow leaks through the cracks in our hearts and flows up to our mouths. To the top, to the top! Insatiable we are. Driven by faith we lose our breath. We push forward like the Wild Hunt. We hit the wall. The first day, the first time. The first false note and a straight neck. The first shadow, the first tear. Genuinely shed it will fade away. The first stone I cast, even a boulder, I shall aim at my own self with pride.